Het was een ronde, stalen kandelaar die de boel in de war schopte. Een knullig ongeluk op het werk zorgde voor een fikse jaap en heel veel hoofdpijn. De wond was diep, maar herstelde snel gelukkig. Het litteken werd minder heftig dan verwacht. De huid genas, zenuwen groeiden weer aan en zelfs het haar kwam weer terug. Amper nog wat van te zien. Maar toch, die koppijn. Die viel me vies tegen.
Door de klap op mijn hoofd kreeg de boel een opdonder: een hersenschudding. Mijn brein was overprikkeld, wat gebruikelijk schijnt te zijn na hoofdletsel. Het filter, waar ik normaal gesproken geluid en licht mee af kan weren, was kapot. Afsluiten voor omgevingsgeluiden lukte niet meer en daardoor kwam alles even hard binnen. Helaas is zo’n filter niet te vervangen. Dat heeft tijd nodig om te herstellen en hoe lang zoiets duurt weet niemand.
Tijd om op de rem te trappen en mijn klachten serieus te nemen. Voor het herstel schijnt het uit te maken hoe fit je zo’n proces in gaat. Conditioneel was ik redelijk tevreden, qua rouwarbeid lag er nog genoeg. Met een vol hoofd loop je niet over van energie, het is dus best aannemelijk dat mijn herstel daardoor langer duurde. Ik heb me er bij neergelegd. Het gaf ook ruimte om stil te staan, dingen te verwerken en achter me te laten.
Inmiddels zijn we een jaar verder en voel ik me heel wat beter, gelukkig. Prikkels zijn er nog steeds, soms zijn het me er te veel, het filter is nog niet volledig hersteld. Maar ik ben ook wijzer geworden en heb geleerd dat er niets stuk gaat als ik een keer over mijn grenzen ga.
Ik blijf voorzichtig, maar ben niet meer bang om het verkeerd te doen. Daardoor wordt de wereld steeds wat groter en krijg ik mijn eigen leven weer terug. Geen kopzorgen meer. Bedankt voor jullie geduld en voor de ruimte die ik kreeg, die blijkbaar ‘even’ nodig had.