En toen was het stil

Ineens is het dan zover. Hij is er niet meer. Ik krijg het woord dood nauwelijks over mijn lippen. When the music is over, turn out the lights, schreef Jim Morrison destijds. Op woensdag 24 augustus heeft mijn dappere broer het leven losgelaten. Erik hat – zoals Heit het zo treffend formuleerde – syn holle dellein. Eindelijk geen pijn meer, geen zorgen en geen angst voor wat er nog komt. Het is goed zo. Rust zacht, leave jonge. 

Tot op het aller-, allerlaatste moment heeft hij er alles aan gedaan om er wat van te maken. Een lach waar het lukte (zo een met van die glinsterende pretogen), lieve woorden, zorgzame adviezen voor hen die achterblijven en gelukkig ook de vertrouwde (flauwe) grapjes. We zijn zo dankbaar voor het liefdevolle afscheid, het sterkt ons om door te gaan. 

Het verdriet doet pijn en er blijft een grote leegte achter. We doen ons best om die te vullen met de talloze herinneringen en proberen het leven er omheen te laten groeien. 

Namens ons allemaal, bedankt. Dank voor het medeleven, de hulp en de liefde (in welke vorm dan ook) tijdens de lange periode van ziek zijn van onze Erik. En dank voor de honderden kaarten, het bezoek, de knuffels en de lieve woorden na zijn overlijden. Het heeft ons allemaal – en vooral ook Erik zelf – zo goed gedaan. Het verdriet en het gemis zal er niet minder om zijn, maar het voelde zo fijn, zo warm. 

Bedankt ook voor de verhalen, de anekdotes en de herinneringen. Blijf ze (wat mij betreft) delen als we elkaar treffen, ik krijg er maar geen genoeg van. 

We gaan verder. We moeten verder. We houden, zoals beloofd; ‘de kop omheech bliksem’. Tenminste, dat probErik.